Sögur úr sveitinni

.... því ég var að syngja í helgistund í kirkjunni og á milli sálma var lesið úr guðspjallinu. Ég heyrði nú ekki betur en María hafi haft ponsu efasemdir þarna um árið ef marka má þennan texta þar sem María segir við engilinn þegar hann er að boða henni að hún myndi verða ólétt - af Jesú muniði!"Hvernig má þetta verða þar eð ég hef ekki karlmanns kennt?"

En þessi lestur rifjaði upp fyrir mér þegar ég fór í krabbameinsskoðun hér um árið - já já vegir guðs eru órannsakanlegir og vegir hugsana minna líka..... en ég sumsé skellt mér í krabbameinsskoðun eins og ekkert væri og fékk bréf nokkru síðar þar sem mér var sagt að hypja mig strax aftur í skoðun vegna þess að ég hefði greinst með frumubreytingar. Ég náttúrulega hlýddi því eins og öðru og læknirinn sem tók á móti mér byrjaði á að ávíta mig fyrir að hafa látið fjögur ár líða á milli skoðana - en ég skýrði út fyrir honum að tíminn í sveitinni liði miklu hraðar en í borginni þannig að þetta væri eins og í laginu þarna.... og þúsund ár dagur ei meir. 

Læknirinn sá að hann kæmist ekkert áfram með mig á þessari braut þannig að hann tilkynnti mér að ég hefði greinst með frumubreytingar af gerðinni HPV - hann sá fljótlega að ég var engu nær og fór að segja mér hvernig veiran atarna sýkir konur... og jújú það var rétt giskað hjá ykkur - við samfarir... Þarna náði hann mér og ég spurði hann með þjósti hvort það væri þá ekki lágmark að hafa samfarir svo þessi veira næði að dreifa sér? Það kom aðeins á hann og hann kíkti í rapportið eða hvað hún nú heitir þessi skýrsla sem læknar hafa á borðinu fyrir framan sig og benti mér siðan á að ég ætti jú tvö börn. 

Og þá spurði ég hann hvort hann hefði aldrei heyrt talað um Maríu Mey og Jesúbarnið! Ég var harðákveðin - og er enn - í að bakka ekki út úr minni sögu með samræðið á núlli! 

...að ég er að jafna mig eftir smá aðgerð sem ég þurfti að fara í og það vill svo vel til að það fer saman við það að ég er líka að bíða eftir að byrja í sumarvinnunni  Eníveis.... það fer einatt saman hjá mér að vera orðin sæmilega hress eftir veikindi og ferlega pirruð. Ég var til dæmis farin að þróa það að vera virk á kommentakerfinu feis to feis. Það fer þannig fram, fyrir ykkur sem ekki lentuð í mér, að ég læt alla heyra það algjörlega óþvegið. Ef til dæmis gengi hjá ungur drengur í frakka með beltið ólað upp að herðablöðum myndi ég ekki hika við að opna gluggann og góla á eftir honum að hann væri alls ekki smart.... eða ef ég keyrði fram hjá bíl með stýrið vinstra megin - þá skrúfaði ég niður rúðuna og galaði á bílstjórann að stýrið væri vitlausu megin... En málið í þetta sinn var að þrátt fyrir sæmilega uppbyggingingu á pirringi og leiða var ég alls ekki orðin nógu hress til að gera nokkuð af viti. Ég er að segja ykkur, svæfing fer illa með fólk.

Hvað gera konur þá? Fara á bókasafnið - vitaskuld. Það rifjaðist nefnilega upp fyrir mér sagan af fólkinu sem bjó á Heiðinni í mörg ár. Ég hélt að vísu lengi vel að karlinn hefði búið þar einn og það var ekki fyrr en nýlega að ég vissi að konan hans hefði búið þar með honum. Þau fluttu þangað úr Blesugrófinni þegar borgin lét leggja veg upp í Breiðholt og húsið þeirra var fyrir. Borgin bauð þeim blokkaríbúð í skiptum fyrir húsið en karlinn var þrjózkari en allt sem þrjózkt er og ákvað að þau flyttu frekar upp í fjall.... Eitthvað á þessa leið hljómaði sagan sem ég heyrði um þau á sínum tíma. Ég las söguna í bókinni og hún hreyfði svo við mér, sérstaklega snerti mig saga Blómeyjar, en það hét hún kona Spámannsins á Fellinu, að mér fannst ég þurfa að fara uppeftir og reyna að finna rústirnar af bænum sem hann byggði þeim. Fjallganga er líka ágætis mælikvarði á það hvar kona er stödd í ferlinu að ná heilsu.  

Ég mæli með því að þið lesið þessa bók. Hún heitir Mannlífsstiklur og sagan heitir Spámaðurinn á Fellinu eftir Ómar Ragnarsson. Ég sendi Ómari náttúrulega póst þegar ég fór að grúska í þessu - mikill er máttur internetsins - og hann sagði mér líka að hann hefði tekið hálftíma viðtal við Blómey, þetta viðtal væri til niðr´í RÚV og hefði einhverra hluta vegna aldrei verið sýnt.

Ég verð að segja fyrir mitt leyti að ég væri meira en til í að sjá það viðtal þannig að ef þið þekkið einhvern í RÚV......

Á leiðinni heim heyrði ég svo í fréttum að fólk væri heimskara en það var á Viktoríutímabilinu - ástæða þessarar forheimskunnar væri að konur með háa greindarvísitölu eignuðust færri börn en áður og það, gott fólk, er að öllum líkindum ástæðan fyrir því að ég á bara tvö..... 

Ég læddist út á strætóstoppistöð  rétt rífleg sex í morgun - eða slagaði öllu heldur. Þegar ég kom fyrir húshornið missti ég andann, tilfinningin var eins og að hoppa í ískalda laug - og trúðu mér - ég hef hoppað í ískalda laug. Þar sem ég hímdi eins og hver önnur hryssa í skjóli við benzíntank, renndi bíll upp að mér, skrúfaði niður rúðuna og kona hrópaði út í myrkrið: "Hrönn! Viltu ekki bíða inni í bíl'" Ég veit ekki ennþá hvaða kona þetta er  Svo kom strætó eftir djúpan disk og bílstjórinn sagði mér að hann færi ekki þessa ferð, Heiðin væri lokuð og útlitið ekki bjart. Maður konunnar í bílnum skutlaði mér heim, alla ellefu metrana og það var svo blint að ég var ekki viss um hvar ég ætti heima Algerlega ýkjulaust!

Það settist maður við hliðina á mér í strætó um daginn - ég var frekar vant við látin að búa til sögur um fólk í strætó en tók þó eftir því að þetta var myndarmaður - þegar ég svo stóð upp til að yfirgefa vagninn við HÍ - var ég komin svo langt í ævintýrinu að ég var næstum búin að kyssa hann bless. Sá held ég hefði orðið hissa  

Staðan í dag er semsagt þannig að ég sit heima og les, skólabækur vitaskuld úr því ég komst ekki í ævintýrin í strætó, og vona að svo fáir hafi mætt í tíma í morgun að kennarinn endurtaki fyrirlestur dagsins í næsta tíma.

Ég dró andann djúpt og fylltist lotningu þegar ég steig inn fyrir dyrnar í Odda í morgun í fyrsta skipti á ævinni og í fyrsta skipti sem ég stíg fæti inn fyrir HÍ sem nemandi.

Ég var að hugsa um að biðja manninn fyrir framan mig að taka mynd en lagði ekki í það enda strunsaði hann inn eins og hann væri búinn að vinna þarna í mööööörg ár og ekkert væri sjálfsagðara en að ganga inn um þessar dyr.

Gaman að segja frá því að fyrsta manneskjan sem ég hitti var Marta  það spillti nú ekki ánægju dagsins. Ég fékk mér te með henni og sagði frá því að ég hefði nánast ekkert sofið og því síður borðað af spenningi síðan ég var samþykkt inn í Háskólann. Þetta endar með því að ég verð há og grönn - verst að baugarnir koma til með að ná niður að hnjám.

Ég er enn í skýjunum yfir að vera orðin nemandi við Háskóla Íslands - langþráð markmið loks í höfn - og ætla mér svo sannarlega að njóta þessarar tilfinningar á meðan hún endist mér.

Rosalega er ég ánægð. 

Ég var að klára ellefta af þeim tólf prófum sem ég þarf að taka til að vera gjaldgeng í Háskóla Íslands 

Hvern hefði grunað þetta þegar ég lagði með hálfum hug upp í langferð að ígildi stúdentsprófs um áramótin síðustu?

Ég segi nú bara það var eins gott að ég vissi ekki hvað lá fyrir mér þegar ég lagði upp. Ég bara stökk í skaflinn og byrjaði að moka en nú sé ég í gegn. Erfitt á köflum og stundum hefði ég verið við það að gefast upp - ef ég hefði leyft mér það. Ég sagði til dæmis dönskukennaranum að vinnufélagar mínir hefðu áhyggjur af að ég væri að lesa yfir mig og þá finndist þeim ég ekki lengur vidunderlig men kun underlig. Hún flissaði bara.

Í morgun var ég í söguprófi - þar sem áttu að koma og komu m.a. skilgreiningar á hugtökum. Ég er eins og uppflettirit í hugtökum eftir törnina. Fyrir nú utan heimsstyrjöldina fyrri og Stalín með sína bolsévika. Mér hefði aldrei dottið í hug að mér gæti þótt saga skemmtileg. Hélt að þetta væru ekkert nema ártöl og dauðir kallar. Sem það svosem er lika............

....hugsanlega er ég gefin fyrir dauða kalla  Ég var þó við það að örvænta á köflum í áfanganum - sérstaklega þegar ég uppgötvaði að það eina sem sat í mér eftir fyrirlestra kennarans voru mismæli hans, sem ég skemmti mér náttúrulega konunglega yfir, og annað í þeim dúr sem mætti flokka undir þessar ónauðsynlegu upplýsingar... þið vitið... Eins og andlátsorð Von Shcliefen greifa og heimsspeki Stalins. Ég er þó ánægð með að ég náði að tengja úr öllum þessum useless info í það sem skipti máli.

Allavega, ég er búin að skila inn umsókn í HÍ - hvar ég ætla að setjast mjög andaktug á bekk eftir áramót og læra meira og meira. Það eina sem ég ekki skil í rauninni er hvers vegna ég var ekki lööngu byrjuð á þessu. Þetta er svo gaman