ég man ekki....

....hvort ég hef sagt ykkur það - ég segi ykkur það þá bara aftur, þið hafið gaman af því - en ég er svag fyrir öllu sem danskt er. Ég hef, í gegnum tíðina haldið því fram að ég hafi fæðst í en forkert faderland  en það er nú önnur saga sem ég segi ykkur hugsanlega undir svefninn þegar þið eruð orðin stærri.

En sumsé, svo ég haldi mig við upphaflegu söguna, þá fór ég einu sinni í fjallgöngu á Heklu - ég var í góðum félagsskap dana - kemur á óvart? Við villtumst aðeins enda ekki á hverjum degi sem maður fer á Heklu og alla leið frá Vegamótum var ég að segja honum hryllingssögur af því þegar Hekla gýs. Þá byrji hún sko bara en to tre og maður eigi fótum fjör að launa. Hæsta lagi korter sem séu til ráðstöfunar og á þeim tíma þarf að taka tillit til í hvaða átt hraunstraumurinn rennur. Hann lét sér fátt um finnast - enda vanur öllum mínum lygasögum stórum sem smáum. Ég hafði jú einhvern tíma sagt honum að beygja til hægri þegar ég meinti vinstri og allt hvað eina. En allavega við komum að Heklu og lögðum í hann. Það var rok - ískuldi og bara hreint ekkert spes veður en upp héldum við algjörlega ótrauð. Þegar við vorum komin ríflega upp fyrir miðju byrjar Hekla að rymja. Ég lýg því ekki - það rumdi óhræsilega í henni. Ég snarstoppaði - henti nestinu út í veður og vind og snérist á hæli og byrjaði að skokka niður. Leit aldrei um öxl - ekki fyrr en ég fattaði að danskurinn var með bíllyklana. 

Mannvonskuveður

Ég læddist út á strætóstoppistöð  rétt rífleg sex í morgun - eða slagaði öllu heldur. Þegar ég kom fyrir húshornið missti ég andann, tilfinningin var eins og að hoppa í ískalda laug - og trúðu mér - ég hef hoppað í ískalda laug. Þar sem ég hímdi eins og hver önnur hryssa í skjóli við benzíntank, renndi bíll upp að mér, skrúfaði niður rúðuna og kona hrópaði út í myrkrið: "Hrönn! Viltu ekki bíða inni í bíl'" Ég veit ekki ennþá hvaða kona þetta er  Svo kom strætó eftir djúpan disk og bílstjórinn sagði mér að hann færi ekki þessa ferð, Heiðin væri lokuð og útlitið ekki bjart. Maður konunnar í bílnum skutlaði mér heim, alla ellefu metrana og það var svo blint að ég var ekki viss um hvar ég ætti heima Algerlega ýkjulaust!

Það settist maður við hliðina á mér í strætó um daginn - ég var frekar vant við látin að búa til sögur um fólk í strætó en tók þó eftir því að þetta var myndarmaður - þegar ég svo stóð upp til að yfirgefa vagninn við HÍ - var ég komin svo langt í ævintýrinu að ég var næstum búin að kyssa hann bless. Sá held ég hefði orðið hissa  

Staðan í dag er semsagt þannig að ég sit heima og les, skólabækur vitaskuld úr því ég komst ekki í ævintýrin í strætó, og vona að svo fáir hafi mætt í tíma í morgun að kennarinn endurtaki fyrirlestur dagsins í næsta tíma.