ég var að hugsa það um daginn...

...þar sem ég sat í bílnum og beið eftir að komast yfir veginn heim til mín og allir hinir bílarnir voru að þvælast fyrir mér, að mér væri margt betur gefið en bíða. Ég sver það ef ég kæmist yfir forgangsljós - þið vitið þessi bláu..... þá mundi ég tengja þau eins og hvern annan staðalbúnað þannig að það kviknaði á þeim um leið og öðrum ljósum. Svo mundi ég bara bruna alveg víuvíuvíuvíu allra minna ferða og allir hinir yrðu að bíða.

Ég mundi jafnvel taka þau með mér inn í Bónus líka  

Ég held ég hafi sagt ykkur það áður...

...en ég stend mig að því að verða alltaf líkari og likari ömmu minni á Austurveginum. Ekki eingöngu vegna þess að ég bý líka við Austurveginn heldur í talsmáta. Hún talaði alltaf um að fara úteftir og inneftir. Í dag sagði ég Dúlludúsknum að ég gæti skutlað honum úteftir og deplaði ekki auga á meðan - en varð hugsað til ömmu..... 

Mér varð líka hugsað til hennar í sumar þegar ég í eitt skiptið var að skutlast á Grundarfjörð með Dúskinn og við höfðum keyrt fram á árekstur á Kjalarnesinu og síðan mætt líkbíl skömmu síðar og mér varð að orði að þetta væru tákn um að við hefðum átt að halda okkur heima. Dúskurinn svaraði mér að bragði og sagði: "Þú ættir þá kannski að byrja á því að hægja á þér þú ert að keyra fram á hraðamyndavél....." af tillitsemi við mömmu ætla ég ekki að tíunda hvað stóð á hraðamælinum. Ekki það að mamma gæti sagt mikið. Fræg er sagan af henni þegar hún sagði við pabba: "Bíllinn fer alltaf að titra svo mikið þegar ég er komin í 110.... " Amma var nefnilega líka hörkubílstjóri, keyrði eins og herforingi um allar trissur. Fólk var samt ekki endilega æst í að verða samferða henni - í bíl allavega ;) Ég man til dæmis eftir einu skipti þegar við mamma vorum úti í Höfn - sem bæ þe vei er búð sem ekki er til lengur - ég man svo sem ekki lengur hvað við vorum að gera þar nákvæmlega enda kemur það sögunni í sjálfu sér ekkert við. Enívei vorum við þar fyrir utan og vorum á leið út í kirkjugarð. Átti þá ekki amma leið hjá og vildi endilega skutla okkur út í garð. Mamma var ekkert himinlifandi en ég sagði henni að hafa engar áhyggjur. Við gætum haft grafskriftina hennar: "Hún var á leið þangað hvort eð er."

Ó... og svona til öryggis ef löggan les þetta - þá er helmingur sem ég skrifa lygi og hinn helmingurinn uppspuni  

Lifið heil.