tuttuguogsjöár

..og tuttuguogsjödagar.

Hann poppaði allt í einu upp í huga minn, fyrir nokkrum dögum, ungi maðurinn sem lést fyrir rúmum tuttuguogsjö árum síðan.

Hann var tuttuguogsex ára, ég var tuttuguogeins.

Hann var maður drauma minna, hávaxinn, dökkhærður með stríðnislegt bros og falleg augu. Ég var yfir mig ástfangin.

Framtíðin var björt og brosandi.

Svo - eins og hendi væri veifað - var hann horfinn.

Ég hélt ég væri löngu búin að jafna mig og skil ekki hvers vegna hann er mér svona ofarlega í huga þessa dagana - en það er svo sem allt í lagi - allar mínar minningar um hann eru ljúfar.

Ég held ég hafi ekki hugsað svona mikið um hann í tuttugu ár og ég er döpur því hugsanlega finn ég aldrei annan slíkan

Athugasemdir

[sigrún frænka (IP-tala skráð) 8.3.2011 kl. 18:45]

Æi Hrönn mín, ég fæ sting í hjartað að lesa þetta. Lenti í því sama fyrir 33 árum. En yndislegt að eiga svona góðar minningar.

En aldrei að vita!! Annar gæti verið handan við hornið!! Svo er bara að finna hornið!!

[Ragnheiður , 8.3.2011 kl. 19:59]

Ahh...æj...

Minn fórst þegar ég var 17 ára - hræðilegt.

Minningin er þó hætt að ásækja mig.

Knús

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 8.3.2011 kl. 23:39]

Elsku stelpan mín, við erum svo skrýtin og óútreiknanleg.  Sorgina lærir maður að lifa við, og stundum poppa minningarnar upp og verða svo dapurlegar.  En svo birtir alltaf upp.

[Margrét Birna Auðunsdóttir, 9.3.2011 kl. 00:06]

[Birna Dis Vilbertsdóttir (IP-tala skráð) 9.3.2011 kl. 18:00]

[Marta B Helgadóttir, 16.3.2011 kl. 15:50]

[www.zordis.com, 18.3.2011 kl. 23:53]

Lovjú